Türkiye’nin her köşesi önce acıyla başlayan sonra umutla mutlulukla devam eden olaylara sahne oldu. Kurtuluş Savaşına girdik uğruna canlar feda ettik ama sonunda “vatanım” diyebileceğimiz bir toprağa sahip olduk.
Canlarını hiç düşünmeden feda eden insanlara karşı borçlu değil miyiz? “Bastığın yerleri 'toprak' diyerek geçme tanı! düşün altında binlerce kefensiz yatanı” Mehmet Akif Ersoy İstiklal Marşını niye yazdı? Ha bide onlar ne zaman dedi savaşırken sen Kürtsün! sen Alevisin !diye vs… Hepsi Türküm diyebilme cesaretindeydi. Çünkü Türk olmak burada bir “ırk” değil hepsinin kendini bir kelimede ifade etme gücüydü. Şimdilerde ırk diye bir şey var Kürt sorunu var hayır cidden mantığım el vermiyor insan yaşadığı ülkedeki bir insana nasıl sorun gözüyle bakabilir?
1974 yılında Apocular adıyla kurulan önderliğinde Abdullah Öcalan’ın yaptığı bağımsız bir Kürt Devleti kurma amacında bir terör örgütü kurulması ve şu anda adına PKK dediğimiz terör örgütünün yapmaya çalıştığı şey bir ihanettir aynı zamanda kendi vatanlarına yaptıkları kendilerine yaptıkları bir ihanettir. Bu ülkede herkes 'acı ' gördü. Zamanında gruplara ayrılan sağ kesim ve sol kesim, Kahramanmaraş olaylarında yaşanan olayda daha çok zarar gören alevi gruplar, 16 Mart Beyazıt’ da bomba atılarak ölen sol gruplu öğrenciler, asit çukuruna atılan kürtler, Kanlı 1 Mayıs 1977 işçiler , dabeler örnekler devam eder … yani ülke olarak acı çekmişliğimiz var. Kendilerince bir devlet kurma istekleri nedendir anlamam bu yüzden?
Terör hayli can alma peşinde! Haberlerde artık şehit haberi görmek istemiyorum! Çünkü; her şehit haberi aldığımda kan kokusu hissederim acı hissederim… Terör yüzünden kaybettiğimiz insanların aile dramları aklıma gelir babasız büyüyenler, evlatsız kalan anneler babalar bu ülke bu acıyı daha ne kadar çekecek? Birileri ne zaman elindeki silahı indirecek? Ve en önemlisi daha ne kadar zaman kaybedeceğiz neyi bekliyoruz ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder